پس از گذشت چندین سال و در ابتدای تاسیس سازمان ملل متحد، انگلستان تصمیم گرفت که موضوع فلسطین را در دستور کار مجمع عمومی سازمان ملل متحد قرار دهد و پس ازکوشش و پی گیری دراین جهت، قطعنامه ۱۰۶ مجمع عمومی در زمینه موضوع فلسطین تصویب شد که بیان می‌داشت کمیته ویژه‌ای تشکیل شود و به منطقه برود وتعداد افراد یهودی وعرب و قلمرو آنها را در ترکیب جمعیتی شان شناسایی وبررسی کند ویافته‏‌‌های خود را به مجمع عمومی ارایه دهد.
این کمیته گزارش مبسوط خود را به مجمع ارایه کرد و در جریان کار به دو گروه اکثریت واقلیت منشعب شدند: گروه اکثریت طرح تقسیم سرزمین فلسطین را به دو قسمت یهودی وعربی پیشنهاد کرد وگروه اقلیت شامل ایران، هند و یوگسلاوی بود که طرح یک دولت فدرال از دو سرزمین عرب ویهودی به پایتختی بیت المقدس و حاکمیت مشترک آن، پیشنهاد داد.
به عنوان بخشی از تلاش‌ها برای پایان دادن به نزاع اسراییل و فلسطین و در پی امضای پیمان اسلو میان اسراییل و سازمان آزادی‌بخش فلسطین، حکومت خودگردان فلسطین به عنوان یک دولت موقت و خودگردان در سرزمین‌های فلسطینی‌نشین آغاز به کار کرد.
در ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۳، ۱۳۴ عضو از مجموع ۱۹۳ عضو سازمان ملل متحد، دولت فلسطین را به رسمیت شناختند.
زمانی‌که دولتی عضو سازمان ملل می‌شود، سایر دولت‌هایی که به آن رای مثبت داده‌اند، «دولت بودن» عضو جدید را تصدیق کرده و به‌نوعی آن را شناسایی می‌کنند.
پس از تصویب قطعنامه ١۹/۶۷ در مجمع عمومی سازمان ملل، جایگاه فلسطین به دولت ناظر غیرعضو ارتقا یافت.
یکی از مباحث مهمی که اغلب پس از صدور قطعنامه اخیر مطرح شد، شناسایی جمعی فلسطین از مجرای مجمع عمومی سازمان ملل است.
بدین‌معنا دولت‌هایی که به قطعنامه ١۹/۶۷ رای مثبت دادند، به‌نوعی به شناسایی دولت فلسطین نیز پرداخته‌اند، چراکه با رای مثبت خود وجود دولت فلسطین را تصدیق کرده‌اند.
به‏نظر نگارنده رای مثبت به عضویت یک دولت در سازمان‌های بین‌المللی به‌خصوص سازمان ملل به‌طور ضمنی شناسایی عضو جدید را در پی دارد.
در مورد فلسطین  به عضویت سازمان ملل درنیامده، در قطعنامه مذکور دولت بودن فلسطین تصدیق شده است که به‌طور ضمنی شناسایی دولت فلسطین از طریق مجمع عمومی سازمان ملل محسوب می‌شود.

منبع : مقاله عضویت فلسطین در سازمان ملل متحد